Het is lang geleden dat ik hier voor het laatst wat heb geschreven.

Het waren het nogal roerige afgelopen maanden.. Je kunt beter zeggen, heel 2013 en dan is 2013 nog niet eens voorbij.

Maar ik zal jullie een uitgebreid verhaal besparen met wat er allemaal precies gebeurd is. Maar om kort samen te vatten:

Het is het jaar waarin ik ongekend veel heb gehuild, verdrietig ben geweest maar ook het jaar waarin ik zoveel liefde en geluk heb gevoeld en heb ervaren.

Ik woon nu alleen in mijn koopwoning en gelukkig zie ik nog vaak mijn kinderen en slapen ze regelmatig in hun oude vertrouwde bedjes.
En ik ben verliefd geworden op een ander en hoe dat in elkaar steekt doet er niet toe, net zoals de vraag wie er nu schuldig is aan het einde van onze relatie.

Wat er wel toe doet is dat we nog goed contact hebben. Ik ben blij dat we als volwassen mensen met elkaar kunnen omgaan en dat we nu wel alles kunnen zeggen wat we willen en elkaar al het geluk van de wereld gunnen, ook in de liefde. Ook ben ik blij dat we samen kunnen genieten van de kinderen als er Sint-Maarten gelopen wordt, we samen bij de intocht van Sinterklaas kunnen zijn met de kids en als wij beide vrij zijn we ook samen naar zwemles kunnen gaan en kunnen zien hoe goed onze kinderen vooruitgang boeken. Het is alleen maar fijn dat het zo kan en zeker voor de kinderen. Ze weten dondersgoed hoe de vork in de steel zit en kunnen er heel goed mee omgaan, ze presteren goed op hun nieuwe school en hebben veel plezier en (als ik zou geloven) ben ik daar God op mijn blote knietjes zeer dankbaar voor.

Ik ken genoeg voorbeelden waarbij het einde van een relatie een vechtscheiding wordt en of er nu wel of niet kinderen bij in het spel zijn, ze maken het elkaar zo zuur mogelijk met allerlei consequenties van dien. Niet alleen de ex wordt het onmogelijk gemaakt op allerlei manieren om een nieuwe toekomst te kunnen beginnen, maar ook voor zichzelf maken ze het onnodig moeilijk om verder te kunnen gaan leven en weer te genieten. Sommige mensen prijzen mij en Manon om hoe wij er mee omgaan, juist met en om de kinderen. En anderen zien dat als bizar en raar. Ieder zijn mening, maar waarom zou je het elkaar zo moeilijk mogelijk maken en daardoor ook je eigen geluk en toekomst in de weg gaat staan?

Manon en ik waren 8 jaar samen en hebben het mooiste wat er is samen gekregen, Luca en Stijn. Onze 2 kinderen waardoor we altijd aan elkaar verbonden zullen zijn. Waarom zou je niet goede vrienden kunnen blijven na een relatiebreuk? En hoe mooi zou het zijn om uiteindelijk bijvoorbeeld naar de Sinterklaasintocht te gaan met papa en zijn nieuwe liefde, mama met die van haar en de kids en eventueel de kids van de nieuwe liefde van papa of mama?

2013 is een jaar waar ik mijzelf goed heb leren kennen (en dat op mijn 30/31e!) Door de gebeurtenissen die voor, tijdens en na mijn breuk zijn gebeurd zijn mijn ogen geopend.
Door de vrouw waar ik verliefd op werd, door mijn ex Manon, door mijn familie, mijzelf en vele mensen om mij heen. 2013 lijkt het jaar te zijn van de gebroken relaties, om mij heen zijn zoveel relaties gesneuveld en allen lijken (op een uitzondering na) zoveel gemeen te hebben waarom uiteindelijk de relatie is gebroken en dan bedoel ik niet eens de definitieve druppel.
Ook bij ons is dat het geval geweest en ook in mijn relatie daarna helaas.

Praten, gunnen en vertrouwen

Daar staat alles mee. Hoe goed en hoe kort of lang je iemand ook kent, praten over gevoelens, verlangens, behoeften, irritaties of vragen die er zijn ook echt te bespreken is de sleutel.

Maar minstens zo belangrijk zijn de gunfactor en vertrouwen.
Gun elkaar de ruimte om zelf leuke dingen te doen, of dat nou met een vriend, vriendin, vrienden, collega’s, familie of ex is. Als de liefde zo sterk is dat je met elkaar een relatie begint en ervoor gaat, dan weet je dat het goed zit en weet je dat je de enige bent voor de ander. En dan zijn jaloezie en wantrouwen nergens voor nodig, gun elkaar de ruimte en blijf praten, ga niet de gevoelens en gedachten van een ander invullen en bedenken, want dan gaat het fout.. Blijf eerlijk praten over alles, ook al is dat soms moeilijk, alleen op die manier verlies je elkaar niet en blijf je elkaar vertrouwen.

Want als de onzekerheid begint, komen de onnodige jaloezie en wantrouwen om de hoek kijken en dat is het begin van het einde.

De ander voelt dat ook en voor je het weet, ben je het beide.
En dan gaat één of beide een eigen kant op, die onoplosbare schade veroorzaakt en oorzaak op gevolg op gevolg op gevolg levert. Dat kan zowel komen door valse verdenkingen/gevoelens voor de ander bedenken en invullen als door fysiek handelen of open gaat staan voor liefde van een ander.

Terwijl dat niet nodig was geweest. En dat kan eeuwig zonde zijn..

Dus vertrouw elkaar, gun elkaar en praat met elkaar, dan zijn jaloezie en wantrouwen niet nodig en heb je de sleutel tot de eeuwige liefde.

Maar misschien zie ik het wel helemaal verkeerd..

Ik wil met deze blog niemand een schuld in de schoenen schuiven, kwetsen of mijzelf van blaam zuiveren, ook ik heb namelijk fouten gemaakt.. Het is niet de schuld van één iemand daar waar je met zijn tweeën bent.

Ik heb deze blog pas geplaatst na medeweten en toestemming van Manon, dat leek mij wel zo netjes.